U2 - I Fill Follow (Live)

The Beatles, The Rolling Stones, Queen en U2 behoren vandaag de dag tot de elite van de bands in de muziekgeschiedenis. The Beatles en The Rolling Stones braken gelijktijdig door en waren gigantische concurrenten van elkaar in de periode 1964-1970. Na 1970 vielen The Beatles uit elkaar, maar later in de jaren '70 meldde Queen zich met misschien wel de grootste klassieker aller tijden, genaamd "Bohemian Rhapsody". U2 was destijds nog niet eens opgericht. De Ierse band werd uiteindelijk één van de meest legendarische acts van de jaren '80, '90 en '00 en dit jaar stond U2 nog hoog in de hitlijsten met "Ordinary Love". Ook deze band begon klein. In 1982 debuteerde de talentvolle band met "I Will Follow".


Personaal perspectief
"I Will Follow", afkomstig van het debuutalbum "Boy" uit 1980, staat vooral bekend om het refrein en de pakkende gitaarriff van U2-gitarist The Edge (David Howell Evans). Het lied was daarentegen geschreven door leadzanger Bono (Paul David Hewson) naar aanleiding van de dood van zijn moeder. "I Will Follow" werd vanuit het perspectief van zijn moeder geschreven. Het tweede couplet bevat onder meer de zin If he stops to think he starts to cry, hoogstwaarschijnlijk refererend naar de dood van de moeder. Ook het refrein If you walk away, walk away / I walk away, walk away / I will follow bevat een hint naar de dood.

De toon was gezet
De plaat is tamelijk christelijk getint, wat typerend was voor het materiaal van U2 in de eerste jaren. Ook typerend was de riff van The Edge. Het aantal noten van de gitarist per lied is op één hand te tellen, maar hij is altijd urenlang of zelfs dagenlang zoet om nou net die juiste noten te vinden. Inmiddels heeft de plaat de status 'klassieker' gekregen, waardoor "I Will Follow" ook op dat opzicht een voorbode was op het overgrote deel van het materiaal dat U2 in de jaren daarna uit zou brengen. "I Will Follow" werd tijdens alle tournees van U2 gespeeld. Wat "I Will Follow" wel onderscheidt van de rest, is de glockenspiel van producent Steve Lillywhite in de studioversie. Het is echter met name de live-versie die U2 bekendheid heeft gegeven en ook vandaag de dag is die versie bekender dan de studioversie.

In de hitlijsten
Op 11 september 1982 verscheen de Top 40 van week 37. Die Top 40 kende op #29 een bijzondere debutant in de naam van U2. De live-versie van "I Will Follow" kwam binnen op die positie. Het verblijf van "I Will Follow" zou slechts zes weken duren, met een twaalfde plaats als hoogste notering.
"New Year's Day" was in 1983 een stapje dichter bij de top 10, maar met een elfde plaats bleek een plaats bij het bovenste tiental net iets teveel gevraagd. In 1984 was dat echter anders, want toen was de eerste top 10-notering dan eindelijk een feit met "Pride (In the Name of Love)". Er zouden nog 29 top 10-hits volgen, waarvan "Ordinary Love" afgelopen jaar voorlopig de laatste was.