Paul McCartney & Stevie Wonder - Ebony and Ivory

De Brits-Ierse komiek Spike Milligan (1918-2002) maakte in een tv-optreden ooit gebruik van een 'gesegregeerde piano'. De witte toetsen zaten aan de ene kant, de zwarte toetsen aan de andere. Onder die omstandigheden valt een piano uiteraard niet op fatsoenlijke wijze te bespelen. Milligan gebruikte de toetsen als metafoor om aan te tonen dat de witten en de zwarten elkaar nodig hebben in de maatschappij, net als dat de witte en de zwarte toetsen elkaar nodig hebben om een piano te vormen. Paul McCartney raakte geïnspireerd en besloot toen zelf een lied te schrijven over rassenharmonie, waarin hij gebruik maakte van dezelfde metafoor. Het resultaat was "Ebony and Ivory", een succesvol duet met Stevie Wonder.

Paul McCartney als solozanger
Nadat Paul McCartney zo'n vijftien jaar zoet was met zijn bands The Beatles en Wings (en in 1971 een duo-album met zijn vrouw Linda uitbracht), besloot hij in 1980 om zijn eerste studioalbum als solozanger uit te brengen. Het album heette "McCartney II" en het bleek een verdienstelijk succes, gezien de gouden status in Engeland en de VS. De grootste hit was de eerste single "Coming Up". Die plaat werd een nummer 1-hit in de Verenigde Staten, waar hij in Engeland één plaats lager piekte. In Nederland was het succes echter veel minder groot, met #22 als hoogste notering. Opvolgers "Waterfalls" en "Temporary Secretary" flopten.

"Tug of War"
Ondanks de gouden status was McCartney ongetwijfeld van plan om het succes van "McCartney II" te overtreffen. Na verplichtingen die hij medio 1980 had met Wings, begon hij in oktober van dat jaar met de opnames van het album "Tug of War". Hij besloot samen te werken met producer George Martin, die hij nog kende uit het Beatles-tijdperk. De opnames werden op 8 december 1980 stilgelegd wegens de moord op John Lennon, die bij The Beatles nauw met McCartney en Martin samenwerkte. In februari 1981 pakten ze op het Caribische eiland Montserrat de draad weer op. De opnames op dat eiland werden afgesloten met twee duetten met Stevie Wonder, waaronder "Ebony and Ivory".

Stevie Wonder
Ondanks dat Stevie Wonder vooral herinnerd wordt aan klassiekers als "I Wish", "Isn't She Lovely", "Sir Duke" en "Superstition" uit de jaren '70, was de jaren '80 veruit zijn meest succesvolle decennium in Nederland. Het begon in 1980, toen "Master Blaster (Jammin')" de tweede plaats bereikte en daarmee op dat moment zijn grootste hit was. In de zomer van 1981 was "Happy Birthday" zijn tweede top 10-hit uit de jaren '80, na twee top 10-hits in de jaren '60 en één in de jaren '70 te hebben gescoord. In 1982 zou zijn derde top 10-hit van het nog jonge decennium volgen.

Hitsucces
"Ebony and Ivory" wist in 1982 zowel in de VS als in het VK de eerste plek te bereiken. Het was Paul McCartney's tweede nummer 1-hit in de Verenigde Staten na zijn Beatles- en Wingstijdperk. In thuisland Engeland was het zelfs zijn eerste plaat die de koppositie wist te veroveren, sinds de start van zijn solocarrière. Stevie Wonder was het in de Verenigde Staten wel gewend om de hitlijsten aan te voeren; "Ebony and Ivory" was zijn zevende van in totaal tien (!!) Amerikaanse nummer 1-hits. In Engeland kreeg hij het echter nooit eerder voor elkaar om de koppositie te veroveren.

In Nederland piekte "Ebony and Ivory" in mei 1982 'slechts' op #3. De gevestigde namen legden het toen af tegen Joan Jett & the Blackhearts ("I Love Rock 'n Roll"), Nicole ("Ein Bisschen Frieden/Een Beetje Vrede") en Men at Work ("Down Under").

Voor Stevie Wonder was het de tweede top 3-hit. Later zouden "I Just Called to Say I Love You" (#1 in 1984) en "How Come How Long" (duet met Babyface, #2 in 1997) nog het erepodium bereiken. Paul McCartney scoorde zijn allereerste top 3-hit sinds zijn solodebuut en lange tijd was het zijn enige. In 2015 was hij echter weer terug te vinden in de hitlijsten en met succes! Samen met Rihanna en Kanye West scoorde hij een grote hit met "FourFiveSeconds". Daarmee werd de tweede plaats gehaald.