Toeval of niet: het succes van Elton John nam vervolgens in rap tempo af. Zijn enige grote hits waren "Song for Guy" en "Blue Eyes", top 10-hits in 1979 en 1982. 1979 was ook het jaar waarin Bernie Taupin de enige grote hit voor een andere act schreef tijdens zijn sabbatical met Elton John, te weten "How You Gonna See Me Now" van Alice Cooper. Sindsdien begonnen Taupin en John weer met enige regelmaat samen te werken, maar een vast duo gingen ze nog niet vormen. Toen structureel hitsucces voor beiden uitbleef, gingen ze hun handen weer ineenslaan voor het album "Too Low for Zero", dat in 1983 verscheen. Bernie Taupin was niet de enige die na lange tijd terugkeerde op een studioalbum van zijn compagnon, want zijn begeleidingsband keerde ook terug. Die bestond uit gitarist Davey Johnstone, bassist Dee Murray en drummer Nigel Olsson. In de eerste single "I Guess That's Why They Call It the Blues" was Stevie Wonder zelfs te horen op de mondharmonica.
Deze single werd een grote hit in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten, maar flopte in Nederland. De opvolger was "I'm Still Standing", waarin Elton John naast de vocalen ook de synthesizer voor zijn rekening nam. Dit om de plaat het karakter te geven van een typische rockplaat uit de jaren tachtig. De betekenis van "I'm Still Standing" wordt door velen verkeerd geïnterpreteerd. Waar veel mensen in deze plaat een boodschap horen van Elton John over dat hij nog steeds op de been blijft, ongeacht de tegenspoed die hij heeft gehad op professioneel (het verval na 1976) en persoonlijk (zijn drugs- en alcoholverslaving) vlak. Bernie Taupin heeft echter verklaard dat hij "I'm Still Standing" schreef met een persoon in gedachte. Diegene moet een voormalige geliefde voorstellen en in het lied maakt Elton John duidelijk dat hij de breuk heeft verwerkt en dat hij er zelfs op vooruit is gegaan op mentaal vlak.
"I'm Still Standing" werd voorzien van een videoclip, die werd geregisseerd door Russell Mulcahy. Hij had eerder de leiding over clips van Duran Duran en was de man achter die van "Video Killed the Radio Star" van The Buggles, de eerste videoclip die op MTV werd uitgezonden. Dat maakte hem een geschikte kandidaat om Elton John op MTV te krijgen en hem derhalve te introduceren aan een jonger publiek. De video van "I'm Still Standing" is opgenomen aan de Côte d'Azur en het was de bedoeling dat de opnames twee dagen in beslag zouden nemen. Mulcahy viel echter op de eerste dag met een camera de Middellandse Zee in, waardoor de opname werd uitgesteld. Uiteindelijk kwam het toch nog goed met de clip, die hem weer in de hogere regionen van de hitlijsten hielp.
Het succes van "I'm Still Standing" oversteeg dat van "I Guess That's Why They Call It the Blues" in de meeste landen, waaronder Groot-Brittannië. In Nederland was dat al helemaal het geval. Waar de voorganger flopte, werd "I'm Still Standing" de vijfde top 10-hit in de Top 40 voor Elton John. Op 23 juli 1983 werd de achtste plaats bereikt. In het Verenigd Koninkrijk was de vierde plek het hoogst haalbare.
Zodoende had Elton John naam gemaakt bij het jongere publiek en dat kwam hem in het verdere verloop van zijn carrière goed van pas. In 1985 scoorde hij zijn eerste nummer 1-hit in Nederland met "Nikita", dat liefst zeven weken de Top 40 aanvoerde. Er zouden nog drie #1-hits volgen: "Don't Let the Sun Go Down on Me" (liveduet met George Michael in 1992), "Something About The Way You Look Tonight/Candle in the Wind '97" ("Candle in the Wind '97" was een ode aan de verongelukte Princess Diana of Wales, uiteraard in 1997) en "Sorry Seems to Be the Hardest Word" (hernieuwde versie van zijn hit uit 1976 in samenwerking met Blue in 2003). Tevens werden "Sacrifice" (1990), "Can You Feel the Love Tonight?" (1994) en "Circle of Life" (1995) grote hits.
Om dit artikel af te sluiten met een fraaie anekdote: Elton John gleed ooit uit op het podium terwijl hij "I'm Still Standing" vertolkte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten