The Rolling Stones - Miss You

De meest legendarische rivaliteit op muziekgebied aller tijden vond hoogstwaarschijnlijk in de jaren '60 plaats: The Beatles vs The Rolling Stones. Die bands domineerden dan ook wereldwijd alle hitlijsten. Nadat The Beatles in 1970 stopten, boekten The Stones grote successen met "Brown Sugar" en "Angie". Maar na het laatstgenoemde succes in 1973 ging de aandacht van het grote publiek meer uit naar hardrock en vervolgens naar de discomuziek. Als The Rolling Stones weer het succes van weleer wilden beleven, moesten ze met de tijd meegaan, anders werd het een heel lastig verhaal. Dat gebeurde: "Miss You", hevig geïnspireerd door de discostroming, werd de grootste hit van The Rolling Stones sinds "Angie".




Muzikale dip
Na "Angie" leken de absolute hoogtijdagen van The Rolling Stones verleden tijd. Zelfs "Sympathy for the Devil", tegenwoordig één van de grootste klassiekers aller tijden van The Rolling Stones, was nauwelijks een succes te noemen. Toen het in 1968 in Japan werd uitgebracht, haalde het daar de top 10, maar in Europa kraaide geen haan naar deze plaat in 1973. In Nederland was "Sympathy for the Devil" met een veertiende plaats nog relatief succesvol. Daarnaast verliet gitarist Mick Taylor de band in 1974, om te worden opgevolgd door Ronnie Wood. Daarnaast kreeg Keith Richards problemen met drugs, met meerdere arrestaties tot gevolg. Het laatste noemenswaardige succes van The Rolling Stones met Taylor, was "It's Only Rock 'n Roll (But I Like it)". Een verdienstelijke hit in de herfst van 1974, maar ver verwijderd van de grote hits uit het gouden tijdperk van The Stones. Het eerste succes van de band met Wood was "Fool to Cry". Het was het grootste succes na "Angie", met een top 10-notering in Nederland, Engeland en de Verenigde Staten. Toch zou het twee jaar duren voordat er een succes werd geboekt dat vergelijkbaar was met The Golden Age.

Het roer moet om
Dat gebeurde uiteindelijk in 1978 met een track die haaks stond ten opzichte van het eerdere werk van The Rolling Stones. In "Miss You" werden de leden van The Rolling Stones muzikaal bijgestaan door de mondharmonicaspeler Sugar Blue, saxofonist Mel Collins en Ian McLagan op de elektrische piano. De aanwezigheid van sessiemuzikanten, de discosound en de kopstem van Mick Jagger maakten van "Miss You" een unieke track in het repertoire van The Rolling Stones. Ook was de dominante baslijn van Bill Wyman opmerkelijk, want veruit de meeste platen van The Rolling Stones zijn rondom de gitaarriff van Keith Richards gebouwd.

Inspiratie in München
De inspiratie om een discotrack te maken, ontstond toen The Rolling Stones een disco in München bezochten. "Ik kan me nog herinneren dat Mick Jagger terugkwam uit een club en dat hij een lied van The Village People zong. Keith Richards werd helemaal gek, maar op de dansvloer klonk het uitstekend". Misschien dat dat verklaart waarom Richards in "Miss You" niet de prominente rol had die hij altijd vervulde.
De inspiratiebron voor het lied "Miss You" werd geclaimd door John Lennon. In het boek "Playboy Interviews with John Lennon & Yoko Ono" verklaarde Lennon dat hij met een track "Bless You" bezig was, over zijn vrouw Yoko Ono. Volgens hem maakte Mick Jagger daar "Miss You" van. Lennon prefereerde overigens "Miss You" van The Rolling Stones boven "Bless You".
Volgens velen gaat "Miss You" over het destijds verslechterde huwelijk van Mick Jagger met zijn toenmalige vrouw Bianca. Jagger ontkende dat en verklaarde dat "Miss You" niet over een specifiek persoon ging, maar over het gevoel van verlangen naar iemand.

Groot succes
"Miss You" werd de achtste en laatste nummer 1-hit van The Rolling Stones in de Verenigde Staten. In Nederland wist het de tweede plaats te bereiken, achter "You're the One That I Want" van John Travolta en Olivia Newton-John. Het werd de dertiende (en laatste) top 3-hit van The Stones in Nederland. In Engeland werd "Miss You" een nummer 3-hit. Wereldwijd werd "Miss You" de zevende bestverkochte single van 1978, maar de concurrentie van "You're the One That I Want" van John Travolta en Olivia Newton-John, "Summer Nights" en "Night Fever" van de Bee Gees, "Rivers of Babylon" van Boney M, "Take a Chance on Me" van ABBA en "Mull of Kintyre" van Paul McCartney & Wings bleek te sterk. Desondanks hadden The Rolling Stones zichzelf weer in de kaart gezet, maar daarvoor moesten ze wel meegaan met de tijd. De tijd die enorm gedomineerd werd door de films "Grease" en "Saturday Night Fever".

In de jaren '80 wisten The Rolling Stones nog successen te boeken met "Start Me Up", "Undercover of the Night", "Harlem Shuffle" en "Mixed Emotions", maar de top 3 werd in Nederland niet meer bereikt. In 1990 beleefde de band een opmerkelijke comeback, door met "Paint it Black" 24 jaar na dato opnieuw de eerste plaats te bezetten. In juni jl. waren The Rolling Stones de trekpleisters van de 45ste editie van Pinkpop.